Ε,ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ !!!

Την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Παρόν» απάντηση του Προέδρου της Φ.Ε., κ. Μπαμπινιώτη, στους συνδικαλιστές της ΟΙΕΛΕ, η οποία εν συνεχεία αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα των Σχολείων της Φ.Ε. Στο συγκεκριμένο κείμενο, ο κ. Μπαμπινιώτης, αποκρούοντας τις επιθέσεις της ΟΙΕΛΕ, επιχειρεί να εξηγήσει τους λόγους που του επέβαλαν να υπογράψει  την περίφημη γνωμοδότηση του ΝΣΚ για την ένταξη των ιδιωτικών εκπαιδευτικών στο Ενιαίο Μισθολόγιο-Βαθμολόγιο. Είναι, βεβαίως, δικαίωμα του κ. Προέδρου να υπερασπιστεί τις απόψεις του και τις αποφάσεις του δημόσια. Επειδή όμως ταυτόχρονα, τα λεγόμενά του  περνούν σαφέστατα στους αναγνώστες-γονείς των Σχολείων μας το μήνυμα πως οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί αποτελούσαν και εξακολουθούν να αποτελούν μια «προνομιούχα» τάξη, που αδίκως διαμαρτύρεται, οφείλουμε κι εμείς να αναλύσουμε και να αντικρούσουμε αυτούς τους ισχυρισμούς.

Αναφέρει, λοιπόν, ο κ. Μπαμπινιώτης ότι οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί διορίζονται χωρίς εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Πράγματι, έτσι είναι, αλλά αυτό δεν αποτελεί προνόμιο μιας κλειστής «κάστας» ανθρώπων. Είναι μια ελεύθερη επιλογή για οποιονδήποτε εκπαιδευτικό από τη στιγμή που θα πάρει το πτυχίο του. Μπορεί να δώσει εξετάσεις για να διοριστεί στο Δημόσιο ή να μπει στην επετηρίδα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών και να κάνει αιτήσεις σε ιδιωτικά σχολεία ή και τα δύο. Εξάλλου, εξ’όσων γνωρίζουμε, οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων ουδέποτε θέλησαν να περνούν από ΑΣΕΠ οι υποψήφιοι «υπάλληλοί» τους, εφόσον ο ισχύων νόμος εξυπηρετεί πρωτίστως τους ίδιους, επιτρέποντας τους να καλύπτουν τις θέσεις των σχολείων τους χωρίς δεσμεύσεις, με ταχύτητα και ευελιξία, ακόμα και κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους, αν προκύψει τέτοια ανάγκη.

Ο ίδιος ο εκπαιδευτικός όμως, που ξεκινά την καριέρα του, έχει να κάνει μια σοβαρή επιλογή ανάμεσα στον Δημόσιο και τον Ιδιωτικό χώρο, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά σε κάθε περίπτωση. Αν διαλέξει να υπηρετήσει σε ένα ιδιωτικό σχολείο, δε θα τοποθετηθεί, βεβαίως,  για 2,3 ή 4 χρόνια στην επαρχία. Θα ζήσει όμως για έως και 10 χρόνια στην ανασφάλεια, με μονοετείς ή διετείς συμβάσεις, που μπορούν να καταγγελθούν στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς, μη γνωρίζοντας αν θα έχει δουλειά την επόμενη. Μπορεί, για σειρά ετών, να απολύεται κάθε Ιούνιο, χάνοντας όχι μόνο τους μισθούς του καλοκαιριού, αλλά και 3 μήνες συντάξιμης υπηρεσίας κάθε χρόνο, ενώ ο συνάδελφός του του Δημοσίου θα απολαμβάνει εξαρχής την ασφάλεια της μονιμότητας. 

Θα πρέπει επίσης να είναι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει τις συνθήκες εργασίας σε μια ιδιωτική επιχείρηση, στην οποία οι γονείς πληρώνουν για την εκπαίδευση των παιδιών τους και έχουν –απολύτως δικαιολογημένα- μεγαλύτερες απαιτήσεις. Θα επιφορτιστεί με ένα πιο δύσκολο ωράριο, θα αφιερώσει επιπλέον προσωπικό χρόνο για να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του σε ένα σχολείο που προσφέρει πολλές επιπλέον παροχές στα παιδιά, θα παρακολουθείται στενά από τους ανωτέρους του και θα κρίνεται καθημερινά. Για οποιονδήποτε εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και γνωρίζει καλά τις ιδιαιτερότητες αυτού του χώρου, όλα τα παραπάνω είναι αυτονόητα.

Επιπλέον, θα αποδεχθεί το γεγονός ότι η εργασία του θα βρίσκεται –κατά κανόνα- σε αρκετά μεγάλη απόσταση από τον τόπο κατοικίας του και θα ξοδεύει καθημερινά, όχι μόνο χρόνο αλλά και ένα σεβαστό χρηματικό ποσό για τη μετακίνησή του, ενώ ο συνάδελφός του στο Δημόσιο θα εξασφαλίσει σε μερικά χρόνια μια θέση κοντά στο σπίτι του.

Δεν είναι, λοιπόν, «προνόμιο» η εργασία σ’ένα ιδιωτικό σχολείο. Είναι μια δύσκολη, συνειδητή επιλογή, την οποία όλο και λιγότεροι εκπαιδευτικοί έκαναν τα τελευταία χρόνια. Απόδειξη πως, μόλις  3-4 χρόνια πριν, τα ιδιωτικά σχολεία αντιμετώπιζαν σοβαρότατη δυσκολία στο να βρουν δασκάλους, όταν έμενε κάποια θέση κενή, ψάχνοντας αγωνιωδώς ακόμα και στις καταστάσεις των πανεπιστημιακών σχολών, για να βρουν ποιοι φοιτητές έχουν περάσει τα μαθήματα του πτυχίου, ενώ έμεναν τάξεις έως και ένα μήνα χωρίς δάσκαλο. Συχνά μάλιστα νέοι συνάδελφοι που αναλάμβαναν υπηρεσία, εγκατέλειπαν σε λίγους μήνες τη θέση, γιατί προτιμούσαν να διοριστούν στο Δημόσιο, που απορροφούσε μεγάλο αριθμό δασκάλων, προσφέροντας άμεση αποκατάσταση και ασφάλεια.

Πολλοί όμως μείναμε σ’ αυτά τα σχολεία, γιατί μας άρεσε αυτός ο τρόπος δουλειάς, παρά τις αυξημένες απαιτήσεις. Παίρναμε, πράγματι, κι ένα μικρό επίδομα για την επιπλέον εργασία που προσφέραμε και συνεχίζουμε να προσφέρουμε, το οποίο δινόταν εδώ και 40 χρόνια στους εκπαιδευτικούς της Φ.Ε. και είχε πια γίνει μέρος των τακτικών αποδοχών μας. Και αυτό το μικρό  επίδομα όμως –ως γνωστόν- η Διοίκηση της Φ.Ε. το έκοψε μονομερώς από τον Ιούλιο του 2010. Είμαστε, λοιπόν, από τους πρώτους που έχουμε υποστεί μείωση των αποδοχών, τόσο στο Δημόσιο όσο και στον Ιδιωτικό Τομέα.

Φοιτούν τα παιδιά μας δωρεάν στα σχολεία. Είναι γεγονός. Ας παραβλέψουμε ότι σχεδόν όλες οι επιχειρήσεις και οι Οργανισμοί έχουν παροχές για τα παιδιά των εργαζομένων, που καθορίστηκαν σύννομα με διαιτητικές αποφάσεις. Η συγκεκριμένη καθορίστηκε για τα παιδιά των Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών σε όλη την Ελλάδα. Ας δούμε τι θα σήμαινε για έναν ιδιωτικό εκπαιδευτικό να μην μπορεί να φέρει το παιδί του στο σχολείο το οποίο εργάζεται. Απλούστατα, θα αναγκαζόταν να φύγει κι ο ίδιος. Γιατί αν πρέπει να ξεκινά στις 6.30 το πρωί από το σπίτι του, ποιος θα του πάει το παιδί του στο σχολείο της γειτονιάς στις 8.00;Και ποιος θα το πάρει στις 12.30 ή στη 1.15, όταν αυτός γυρίζει σπίτι του μετά τις 3.00; Άρα, σχεδόν όλοι οι εκπαιδευτικοί των ιδιωτικών σχολείων, όταν θα δημιουργούσαν οικογένεια, θα αναγκάζονταν να φύγουν και να αναζητήσουν δουλειά στο Δημόσιο, αφού –ας μη γελιόμαστε- ο μισθός μας σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να καλύψει τα δίδακτρα των παιδιών μας.( ή μήπως δε γνωρίζουν όλοι ότι ο κλάδος μας ήταν πάντα –ακόμα και πριν την κρίση- από τους χειρότερα αμειβόμενους σ’αυτή τη χώρα; ) Σε τι κατάσταση θα ήταν τότε η ιδιωτική εκπαίδευση; Τα σχολεία θα λειτουργούσαν μόνο με άπειρους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς, που θα έμεναν το πολύ μία πενταετία. Ποιος γονιός θα εμπιστευόταν τα παιδιά του σ’ένα σχολείο με προσωπικό χωρίς εμπειρία, σε ποσοστό τουλάχιστον 90%; Αφήστε το γεγονός ότι οι Ιδιωτικοί Εκπαιδευτικοί δε ζητούν γονικές άδειες. Άρα, τελικά, δεν είναι και προς όφελος των ιδιωτικών σχολείων και αυτή η ρύθμιση; Και αν –τέλος πάντων- τα ιδιωτικά σχολεία αντιμετωπίζουν τώρα τόσο σοβαρό πρόβλημα από τη μείωση του αριθμού των παιδιών όσο ισχυρίζονται και υπάρχουν τόσες κενές θέσεις, σε τι τα επιβαρύνουν τα δικά μας τα παιδιά και δε χάνουν ευκαιρία να τα χρησιμοποιούν ως επιχείρημα εναντίον μας;

Ας φτάσουμε, λοιπόν και στην εφαρμογή του Ενιαίου Μισθολογίου- Βαθμολογίου. Το οποίο εφαρμόστηκε  όχι από όλα, αλλά από αρκετά ιδιωτικά σχολεία από το Δεκέμβριο του 2011, χωρίς να είναι νόμος του κράτους. Γι’αυτό εξάλλου το λόγο τα Γραφεία Εκπαίδευσης δεν ήξεραν τι να κάνουν και δεν έχουν εκδώσει ακόμα διαπιστωτικές πράξεις , για να κατατάξουν τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς στους νέους βαθμούς. Αν είχαν στα χέρια τους μια σαφή σύννομη εντολή, ασφαλώς θα το έκαναν. Η δε γνωμοδότηση του ΝΣΚ είναι σεβαστή ως νομικό επιχείρημα, αλλά δεν είναι νόμος.

Παρόλα αυτά το Ενιαίο έχει εφαρμοστεί και οι νέες περικοπές έχουν γίνει κατεβάζοντας ακόμα χαμηλότερα τους μισθούς μας, παρά τις οικονομικές δυσχέρειες που αντιμετωπίζουμε, ενώ συγχρόνως τα κρατικά ταμεία χάνουν πολλά εκατομμύρια ευρώ εξαιτίας των μειωμένων κρατήσεων (χρήματα που θα αναζητηθούν με νέους φόρους και χαράτσια...). Ο Υπουργός Παιδείας σε επιστολή του ζήτησε από τα ιδιωτικά σχολεία να μην προχωρήσουν σε περικοπές μισθών, αν δεν αντιμετωπίζουν σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, αλλά η παραίνεση αυτή ακούγεται τουλάχιστον ουτοπική, αν όχι  κωμική! Ποιος εργοδότης θα χάσει τη ευκαιρία να μειώσει το εργασιακό κόστος της επιχείρησής του, αν είναι ελεύθερος να το κάνει;

Να θυμίσουμε, τέλος και κάτι ακόμη για τη λεγόμενη «προνομιακή» θέση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών; Ο ίδιος ο κ. Μπαμπινιώτης  στη σύντομη υπουργική του θητεία, το πρώτο πράγμα που προσπάθησε να επιτύχει ήταν να νομοθετήσει τις «αναιτιολόγητες» απολύσεις , ανεξάρτητα από το είδος της σύμβασης ή τα χρόνια υπηρεσίας. Να δώσει, δηλαδή, τη χαριστική βολή στο ήδη επισφαλές- όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει- εργασιακό μέλλον των ανθρώπων που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη ιδιωτική εκπαίδευση. Για ποια «προνόμια» συζητάμε λοιπόν;

Υπάρχουν άνθρωποι σ’αυτή τη χώρα που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Είναι αυτοί που δε βουλιάζουν στη δίνη της οικονομικής κρίσης. Που δε στριφογυρίζουν κάθε βράδυ στο κρεβάτι τους με το άγχος αν θα βγει ο μήνας. Που δε σβήνουν τα μισά απ’όσα γράφουν στη λίστα του supermarket κοιτώντας με αγωνία το πορτοφόλι τους. Που δε σφίγγεται το στομάχι τους όταν φτάνει ο λογαριασμός της ΔΕΗ ή όταν κατεβαίνει ο δείκτης της βενζίνης στο αυτοκίνητο. Που δεν τους έχουν γίνει εφιάλτης οι δόσεις της Εφορίας. Που δεν τρέμουν ότι θα πρέπει να κοιτάξουν τα παιδιά τους στα μάτια και να τους πουν ότι δεν έχουν λεφτά για τα φροντιστήρια που χρειάζονται. Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. Και αυτοί είναι οι προνομιούχοι. Αλλά εμείς οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί , εμείς οι εκπαιδευτικοί των Αρσακείων Σχολείων, δεν ανήκουμε σ’ αυτούς. Δουλεύουμε με ευσυνειδησία και περίσσευμα ψυχής, παρά τα οικονομικά πλήγματα που έχουμε δεχθεί και είμαστε σίγουροι πως αυτό οι γονείς των παιδιών μας και το γνωρίζουν και το εκτιμούν!

Από το Δ.Σ. του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών της Φ.Ε.